Günümüzde, amel kelimesi sadece ibadetlerle sınırlı davranışları ifade eden bir terim olarak algılanır. Oysa ki, insanın yaptığı her türlü iş, tutum, davranış, üretim, hareket ve etkinlik bu kelimeyle ilgilidir. Bu yönüyle amel, geleneksel içeriklerin anlaşılmasını kolaylaştırır. Aslında "Allah, bildiğiyle amel eden kimseyi bilmediğine varis kılar." hadisi bunu doğrulamaktadır. Taha Abdurrahman, temel eserlerinin neredeyse tamamında amele yer verir ve kelimeye önemli bir felsefi açıklama getirir. Amel Sorunsalı adlı kitabında, İslam'daki bilgi-amel diyalektiğini, İslam epistemolojisinin temellerinden biri olarak anlar. Bu, inanç, dil ve bilgiyi bir pratik konusu olarak ele alan filozofun yaklaşım tarzına Batılı düşüncede genelde bulunmayan bir boyut kazandırır. Dolayısıyla, söz eylemle uyuşmadığı, söylem davranışa karşılık gelmediği sürece inancın bir değeri olmadığını savunur. Buna karşın amel, sistemli bilginin uygulanmasından ibaret değildir, bilakis onun somutlaşmasının ve mükemmelleşmesinin aracıdır. Bilgiyi amelin kurucu ilkesi olarak kabul eden Taha Abdurrahman'ın teorik dikkatinin önceliklerini, entelektüel ufkunu ve müdahalelerini yansıtan Amel Sorunsalı, amelin içeriklerini, biçimlerini ve yapılarını yeniden düşünme fırsatı sunar.