“1984 senesinde bir gün, Dolmabahçe Sarayı’nda elektrikçilik yapan Yusuf Özgülen isimli rahmetli arkadaşım, Üsküdar’daki baba evinde beni ziyarete geldi; elinde yarıya kadar yırtık ve kirli bir suluboya Ayvazovsky’nin deniz manzarası, Sultan Reşat’ın portresi ve Beyazıt Meydanı’nın o zamanki sahaflar çarşısı yanında bir küçük sehpa üzerinde satılan eski paralar ve pek değeri olmayan ucuz küçük antika şeyler arasında, sıradan bir eşya olarak kalacak bir santim çapında yuvarlak bir mühür; ne altın, ne gümüş, herhâlde “sarı” dedikleri madenden yapılma… Beş para etmez bir şey ama ne de olsa rahmetli arkadaşımdan bir hatıra; onu hedefleyerek aramaya kalksam, bulamayacağım bir şey de… Herhâlde en son 1995’te elime geçti, zaten hatırdan çıkmış; sonra ne oldu bilmem… 2014’ün son günü, bana Cezaevi’ndeyken hediye edilen ve eve gönderilen bir akik taşı yüzüğü görmek istemem üzerine çıkarılan bir kutudan, o mühür de çıktı; bana âit her şeyin saklandığı kaydıyla… “At gitsin!”… Sonra rahmetli Yusuf hatırıma geldi… Sonra iyice silinmiş mühürde, bir yazı olduğu; hâliyle olacak da, o mühim değil… Yazı, “Derviş” gibi ama, imiş… Neticede, Osmanlıcayı iyi bilenlere okutuldu, tabiî o zaman biz de okuduk ve 2014’ün son gecesi müthiş bir mucize: “Derviş Muhammed-332”…”