Farklı bir dosya konusu ile karşınızdayız.
Gelenek, insanî hakikatin ve varlık sebebinin arda bıraktıkları… Elbette süzülmüş
biçimiyle. Zaman anlamına gelen değişim (hareket) de gelenekle iç içe. Gelenek ile
değişim her ne kadar zıt kutuplar gibi görünse de birbirinden ayrılmaz iki unsur.
İnsanî verim sahalarının ihtiyaçlarla olan ilişkisi göz önüne alındığında, ileriye doğru
sürekli bir hamle içinde olan zamanın eskitemediği (zaman dışı) “değerler” pınarın
başı, ana sebebidir. Ve tamamen ruhî bir parmak izi taşır. Diğer bir değişle, ahlâk ve
kültür, toplumsal hafızada teşekkül eden ve orada barınan bir “emir – komuta”
üssüdür. Gerisinde bıraktıklarına gelenek diyoruz.
Geleneğin her ne kadar değer ve önem taşısa da, biz geleneği gelenek yapan değer
ve değer yargılarının mensubu ve taşıyıcısıyız. Yani bizler, geleneği inşa etmek gibi
bir derdin sahibi değiliz. Geleneği oluşturan “zaman üstü” değer ve değer yargılarına
malik olmakla geleneğin de devamını sağlamış oluruz.
Ülkemizde genel olarak gelenek ile değişimi (modernizm) iki zıt kutba ayırırlar.
Gelenekçiler ve değişimciler… Değirmenin çarkını döndüren sular, işlevini
tamamladıktan sonra tahliye kanallarından akıp gider. Mühim olan çark ve taşın
dönmesidir. Görevini ifa edip giden sular değil önem arz eden, öğütülmüş undur.
Gelenek tamamen bir hafıza işidir. Biz insanlar geçmişi hafızamızda tutarak var
kılarız. Hafızamız olmasa geçmiş diye bir şey olmazdı. Geçmiş olmayacağı için hâl
ve gelecek de olmayacaktı.
Hâsılı gelenekçi ve modernist klasik bir ayrımın içinde yer almayız. Geçmişi de, hâli
de ve geleceği de kuşatan çağlar üstü ve zaman üstü değerlerimizin muharibiyiz.
Gelenek peşimiz sıra akıp gidecek ve gelecek de yine bizim hüküm ve hikmet
veçhemize göre şekil alacaktır!